rodzaj żeński
-
jęz. cecha rzeczowników oznaczających istoty płci żeńskiej oraz oznaczających przedmioty, mających podobną budowę gramatyczną i przyłączających podobne formy wyrazów podrzędnych, jak te rzeczowniki, przypisywana także formom i końcówkom przymiotników, czasowników liczebników albo niektórych zaimków
-
Używane jako termin językoznawczy i różnie definiowane w zależności od założeń teoretycznych danego opisu języka.
-
CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE
Język -
- rzeczownik; słowo; forma, końcówka rodzaju żeńskiego
-
Tak np. morfem -a w ręk-a jest jednocześnie wykładnikiem gramatycznego przypadka (mianownik - w opozycji np. do dopełniacza ręk-i), liczby pojedynczej (w opozycji do formy mian. l. mn. ręc-e) i rodzaju żeńskiego (w przeciwieństwie np. do końcówki -o w rodzaju nijakim, por.
czoł-o, i zerowego wykładnika dla rodzaju męskiego [...].źródło: NKJP: Alicja Nagórko: Zarys gramatyki języka polskiego, 1996
W wyrazach obcego pochodzenia rodzaju żeńskiego zakończonych na -yka, -ika, jak gra-ma-ty-ka, A-me-ry-ka, mi-mi-ka, akcent kładzie się na trzecią sylabę od końca.
źródło: NKJP: Tadeusz Samselski: Nie tylko poprawnie, ale i pięknie (O języku polskim część III), Nakielski Czas, 2007-09-20
A mój Jacek mówi o sobie wyłącznie w rodzaju żeńskim: „zrobiłam kupę”, „jechałam autem”.
źródło: NKJP: Internet
-
typ frazy: fraza rzeczownikowa
m3, odmienny: rodzaj żeński
Zwykle lp