gargulec

Zachwiała się w nas ufność i spokój codziennego dnia, jesteśmy sami wpośród wód i tylko blaszana rynna wściekle rzyga wodą deszczową, jak gargulec katedry Notre-Dame, i znów zatnie deszczem po ścianach domu, i wiatr przygnie drzewka wiśniowe w ogrodzie.

źródło: NKJP: Zygmunt Haupt: Baskijski diabeł: opowiadania i reportaże, 2007

Moją uwagę przykuły cudnej roboty, piękne w swej niesamowitej szpetocie, kamienne gargulce, zwane przez ich twórców chimerami, które wciągano właśnie do góry [...].

źródło: NKJP: Witold Jabłoński: Uczeń czarnoksiężnika, 2003

Dachu strzegły drewniane gargulce łudząco podobne do maszkarona z góralskiej chaty.

źródło: NKJP: Iwona Surmik: Ostatni smok, 2005

Gargulce [...] również miały kształt lwich głów. Przez ich szeroko otwarte paszcze woda wylewała się na brukowane ulice Gdańska.

źródło: NKJP: ICH: Ratuszowe lwy, Dziennik Bałtycki, 1998-07-16

Kwaśny deszcz wyżarł oczy aniołom, wyłamał zęby gargulcom.

źródło: NKJP: Andrzej Kołaczkowski-Bochenek: Nie idź tam człowieku!, 2009