-
1.
mężczyzna należący do grupy społecznej z racji urodzenia lub posiadanego majątku zobowiązanej do walki zbrojnej na rzecz swojego władcy lub – w systemie lennym - seniora -
O rycerzach mówi się głównie w odniesieniu do późnego średniowiecza.
-
CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE
Wojsko i wojna
osoby związane z wojskiem i wojną
CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE
Tradycja
świat dawnych epok i wydarzenia historyczne -
- średniowieczny; dzielny, prawy, szlachetny; chrześcijański; wędrowny rycerz
- pasować na rycerza
-
Idealny rycerz miał być waleczny i wierny monarsze, wyróżniać się urodą i siłą, a dzięki upowszechnieniu kultury dworskiej także obyciem w świecie oraz dobrym i obyczajnym (grzecznym) zachowaniem.
źródło: NKJP: Andrzej Chwalba (red.): Obyczaje w Polsce. Od średniowiecza do czasów współczesnych, 2005
Podobał się ów polski rycerz księżniczce. Zwyciężał wszystkich rówieśników na turniejach, uśmiech miał miły, serdeczny, poczciwy. Nawet zwyciężeni rycerze nie żywili doń niechęci.
źródło: NKJP: Hanna Kostyrko (zebr.): Klechdy domowe, 1995
Szkotowo Wieś nad rzeką Szkotówką [...]. Miejscowość istniała już w 1348. Pierwszymi właścicielami dóbr byli prawdopodobnie rycerze szkoccy, walczący po stronie Krzyżaków (stąd nazwa).
źródło: NKJP: Jan Bałdowski: Warmia, Mazury, Suwalszczyzna, 1996
Pasowanie na rycerza, którego podstawowym elementem było wręczenie poświęconej broni, interpretowano nie tylko jako akt przyjęcia do grona pełnoprawnych rycerzy, lecz także jako ósmy sakrament święty i dowód osiągnięcia kolejnego, wyższego stopnia doskonałości w wierze.
źródło: NKJP: Dariusz Piwowarczyk: Słynni rycerze Europy. Rycerze Chrystusa, 2007
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny: m1
liczba pojedyncza liczba mnoga M. rycerz
rycerze
ndepr rycerze
depr D. rycerza
rycerzy
C. rycerzowi
rycerzom
B. rycerza
rycerzy
N. rycerzem
rycerzami
Ms. rycerzu
rycerzach
W. rycerzu
rycerze
ndepr rycerze
depr -
st.czes. rytieř/ rycieř / řitieř
z śr.-w.-niem. rit(t)er 'rycerz’ < ‘jeździec'