rozkurczyć - Wielki słownik języka polskiego PAN

1.

rozprostować to, co jest przyciągnięte do czegoś lub do swoich innych części tak, że zajmuje mniej miejsca lub jest ściśnięte i mniejsze

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA FIZYCZNA

Budowa i funkcjonowanie ciała ludzkiego

czynności i stany fizjologiczne

KATEGORIE FIZYCZNE

Cechy i właściwości materii

wielkość,

antonimy:

skurczyć

	– W tym momencie rozkurczyłem pięści. źródło: Internet: demonic-awakening-tlumaczenie.blogspot.com
	Rozkurczyłam dłonie, kładąc je swobodnie na kocu. źródło: NKJP: nikki-potter.blog.onet.pl
	Przeprosił mnie na chwilę. Wstałem i ja, żeby rozkurczyć nogi. źródło: NKJP: Tadeusz Breza: Urząd, 1960
	Ból ustąpił, rozkurczył napiętą twarz. źródło: NKJP: Manuela Gretkowska: Namiętnik, 1997
	Spastyczność mięśni nasilała się z każdym dniem. W ostatnim czasie już w ogóle nie potrafiła rozkurczyć nóg. Każdy ruch sprawiał jej wielkie cierpienie. źródło: NKJP: Małgorzata Himmel: Drugie życie Dorotki, Trybuna Śląska, 2004-03-26

część mowy: czasownik

aspekt: dokonany

Tryb oznajmujący

Czas przyszły

Czas przeszły

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	rozkurczyłem +(e)m rozkurczył	rozkurczyłam +(e)m rozkurczyła	rozkurczyłom +(e)m rozkurczyło	rozkurczyliśmy +(e)śmy rozkurczyli	rozkurczyłyśmy +(e)śmy rozkurczyły
2 os.	rozkurczyłeś +(e)ś rozkurczył	rozkurczyłaś +(e)ś rozkurczyła	rozkurczyłoś +(e)ś rozkurczyło	rozkurczyliście +(e)ście rozkurczyli	rozkurczyłyście +(e)ście rozkurczyły
3 os.	rozkurczył	rozkurczyła	rozkurczyło	rozkurczyli	rozkurczyły

bezosobnik: rozkurczono

Tryb rozkazujący

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
1 os.		rozkurczmy
2 os.	rozkurcz	rozkurczcie

Tryb warunkowy

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	rozkurczyłbym bym rozkurczył	rozkurczyłabym bym rozkurczyła	rozkurczyłobym bym rozkurczyło	rozkurczylibyśmy byśmy rozkurczyli	rozkurczyłybyśmy byśmy rozkurczyły
2 os.	rozkurczyłbyś byś rozkurczył	rozkurczyłabyś byś rozkurczyła	rozkurczyłobyś byś rozkurczyło	rozkurczylibyście byście rozkurczyli	rozkurczyłybyście byście rozkurczyły
3 os.	rozkurczyłby by rozkurczył	rozkurczyłaby by rozkurczyła	rozkurczyłoby by rozkurczyło	rozkurczyliby by rozkurczyli	rozkurczyłyby by rozkurczyły

bezosobnik: rozkurczono by

bezokolicznik: rozkurczyć

imiesłów przysłówkowy uprzedni: rozkurczywszy

gerundium: rozkurczenie

rodzaj gramatyczny: dk

imiesłów przymiotnikowy bierny: rozkurczony

odpowiednik aspektowy: rozkurczać

+

rozkurczyć

+

CO

Zob. kurczyć