-
1.
w dawnych czasach: zwarty oddział wojsk, składający się z kilku mniejszych jednostek, będący częścią szyku bojowego -
CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE
Tradycja
świat dawnych epok i wydarzenia historyczne
CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE
Wojsko i wojna
armia -
- rycerski, zbrojny hufiec
- hufiec rycerzy
-
Jedna z legend mówi o nieznanym królu, który wraz z całym hufcem rycerzy legł na dnie jeziora [...].
źródło: NKJP: Włodzimierz Łęcki: Wielkopolska: przewodnik, 1989
Książę na czele hufca, złożonego z pięciuset rycerzy niemieckich, wkroczył w granice Polski, zajął Wielkopolskę i Małopolskę, a Kraków uczynił stolicą państwa.
źródło: NKJP: Alicja Dybkowska, Jan Żaryn, Małgorzata Żaryn: Polskie dzieje od czasów najdawniejszych do współczesności, 1994
Na lewym skrzydle znajdował się hufiec Bolesława Dypoldowica, skupiający rycerzy zakonnych [...].
źródło: Internet: polskaniezwykla.pl
Szybko i sprawnie powiódł swe hufce do walki z napastnikami i niebawem rozgorzała zacięta bitwa.
źródło: NKJP: Zenon Kosidowski: Opowieści biblijne, 1963
Po prawie trzech godzinach walki hufce rycerskie pod dowództwem polskiego króla Władysława Jagiełły zwyciężyły rycerstwo Zakonu Krzyżackiego.
źródło: NKJP: Byliśmy lepsi i silniejsi, Dziennik Polski, 1998-07-13
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny: m3
liczba pojedyncza liczba mnoga M. hufiec
hufce
D. hufca
hufców
C. hufcowi
hufcom
B. hufiec
hufce
N. hufcem
hufcami
Ms. hufcu
hufcach
W. hufcu
hufce
-
+ hufiec + (KOGO)+ hufiec + (JAKI)+ hufiec + (CZYJ) -
Od: dawnego (h)uf 'zastęp, oddział wojska, hufiec; gromada, grupa', co ze śr.-w.-niem. hūfe 'kupa, stos; gromada ludzi'.