chodź, chodźcie... - Wielki słownik języka polskiego PAN

forma wyrażenia zachęty dla odbiorcy do wykonania razem z mówiącym czynności, o której będzie mowa

CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE

Zasady współżycia społecznego

zwroty grzecznościowe i zachowania akceptowane społecznie

	Leżeliśmy objęci na tapczanie, z przymkniętymi oczyma, było nam dobrze. Bezczynność nie mogła jednak trwać długo. Po pewnym czasie Aga uniosła się na łokciu i wesoło zaproponowała: - Mirek, chodź, zrobimy coś głupiego! Spojrzałem na nią zaskoczony. źródło: NKJP: Mirosław Sokołowski: Gady, 2007
	A teraz chodź, ogolimy się. Jak nas ludzie zobaczą, zaczną się schodzić. A my wyglądamy, jakbyśmy na odludziu diabłu kozy paśli źródło: NKJP: Tadeusz Nowak: A jak królem, a jak katem będziesz, 1967
	Heniu, jesteś wspaniały, kocham cię, skarbie, chodź, popieścimy się.. źródło: NKJP: Andrzej Czcibor-Piotrowski, Cud w Esfahanie, 2001
	Dwa groby w Płocku, babka w Zamościu, prababka wprawdzie na Pomorzu, ale sercem do końca we Lwowie... Na każdym poziomie genealogicznym znajdował się prekursor, który, stukając paluchem w mapę, mówił: „chodźcie, zwijamy manele, od jutra tu zaczynamy nowe życie”. Ale to nowo wybrane „tu” jakoś nie stawało się ojczyzną. źródło: NKJP: Maciej Dęboróg-Bylczyński: Kolej na los, 2009

część mowy: czasownik

Inne uwagi

Używane tylko formy: 2 os lp: chodź lub 2 os lm: chodźcie , zależnie od tego, czy odbiorcą jest jedna osoba, czy przynajmniej dwie