strząść - Wielki słownik języka polskiego PAN

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	strząsłem +(e)m strząsł	strzęsłam +(e)m strzęsła	strzęsłom +(e)m strzęsło	strzęśliśmy +(e)śmy strzęśli	strzęsłyśmy +(e)śmy strzęsły
2 os.	strząsłeś +(e)ś strząsł	strzęsłaś +(e)ś strzęsła	strzęsłoś +(e)ś strzęsło	strzęśliście +(e)ście strzęśli	strzęsłyście +(e)ście strzęsły
3 os.	strząsł	strzęsła	strzęsło	strzęśli	strzęsły

bezosobnik: strzęsiono

Tryb rozkazujący

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
1 os.		strząśmy strzęśmy
2 os.	strząś strzęś	strząście strzęście

Tryb warunkowy

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	strząsłbym bym strząsł	strzęsłabym bym strzęsła	strzęsłobym bym strzęsło	strzęślibyśmy byśmy strzęśli	strzęsłybyśmy byśmy strzęsły
2 os.	strząsłbyś byś strząsł	strzęsłabyś byś strzęsła	strzęsłobyś byś strzęsło	strzęślibyście byście strzęśli	strzęsłybyście byście strzęsły
3 os.	strząsłby by strząsł	strzęsłaby by strzęsła	strzęsłoby by strzęsło	strzęśliby by strzęśli	strzęsłyby by strzęsły

bezosobnik: strzęsiono by

bezokolicznik: strząść

imiesłów przysłówkowy uprzedni: strząsłszy

gerundium: strzęsienie

rodzaj gramatyczny: dk

imiesłów przymiotnikowy bierny: strzęsiony

odpowiedniki aspektowe: strząsać , strząchać

+

strząść

+

CO + (z KOGO/CZEGO)

Zob. trząść