krawatka

A na przedmieściach, na krakowskim Zwierzyńcu, nie nosiło się krawatów. Tutaj obowiązywała krawatka, bo nie wiedzieć czemu przedmieście feminizowało garderobę, krawat stawał się krawatką, beret - beretką. Krawatki nosiło się od wielkiego dzwonu, zazwyczaj niedzielnego, o wielkanocnym nie wspominając.

źródło: NKJP: Historia i krawaty, Dziennik Polski, 2003-02-01

Klasyczny strój męski zarówno w latach 50., jak i 20 lat później składał się z ciemnego garnituru, białej koszuli, krawata albo tzw. krawatki i koniecznie ciemnych, błyszczących butów.

źródło: NKJP: Andrzej Chwalba (red.): Obyczaje w Polsce: od średniowiecza do czasów współczesnych, 2004

Rozluźnił krawatkę i położył się na rozgrzebanym łóżku, wtulając policzek w poduszki pachnące jeszcze łzami Natalie Zugoff.

źródło: NKJP: Magdalena Tulli: W czerwieni, 1999

Nie było bowiem w szerszej skali inteligencji chłopskiej czy robotniczej. Witos — brakiem krawatki — brawurowo podkreślał fakt, że jego status stanowi wyjątek, a nie regułę.

źródło: NKJP: Julisz Mieroszewski: Finał klasycznej Europy, 1997