malkontenctwo - Wielki słownik języka polskiego PAN

1.a

książk. cecha kogoś, kto często jest niezadowolony z ludzi, rzeczy i sytuacji oraz doszukuje się negatywnych aspektów we wszystkim, co go otacza

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Usposobienie człowieka

cechy charakteru, temperamentu, zdolności i umiejętności

	[...] „nasi” robotnicy ani przez moment nie udawali przyjaznego do nas nastawienia. Ich malkontenctwo, wrzaskliwość i chamstwo były nie do przebicia. źródło: NKJP: Mariusz Grzebalski: Człowiek, który biegnie przez las, 2006
	[...] zadowolenie społeczne jest dziś najniższe od 1994 r. Czy to wynik wrodzonego malkontenctwa Polaków? Ponad 45 proc. rodzin zadeklarowało wiosną 2000 r., że stałe dochody nie wystarczają im na zaspokojenie bieżących potrzeb. źródło: NKJP: Ewa Nowakowska: Dolna strefa stanów średnich, Polityka, 2000-08-19
	Ot, autorzy dworują sobie z naszego polskiego malkontenctwa. źródło: NKJP: Jacek Szczerba: A mordercą jest..., Gazeta Wyborcza, 1995-05-02
	Aż dziw, że policja nigdy nie wpadła na ten trop, na ów związek między myśleniem a nastrojem, ponieważ gdyby w porę dokonała tego odkrycia, łatwo mogłaby unieszkodliwić pomienionych myślicieli, którzy swoim malkontenctwem, sarkaniem i złośliwą opieszałością w okazywaniu zadowolenia tyle utrapień i kłopotów sprowadzili na głowę czcigodnego pana. źródło: NKJP: Ryszard Kapuściński: Cesarz, 2005

część mowy: rzeczownik

rodzaj gramatyczny: n2

Inne uwagi

Zwykle lp

Od: malkontent