-
1.
książk. osoba sprawująca władzę świecką lub duchowną, którą namaszczano na znak tego, że uważa się ją za wyznaczoną na dany urząd przez Boga -
CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE
Religia – kościół
osoby związane z religią i kościołem -
- pomazaniec boży
- pomazaniec i król
- władza pomazańca
-
Traf chciał, że w ciemnym zakamarku jaskini krył się Dawid wraz z kilkoma towarzyszami. Mógł teraz zabić króla, nie chciał jednak splamić się krwią pomazańca.
źródło: NKJP: Zenon Kosidowski: Opowieści biblijne, 1963
Kortez nie spostrzegł, że zdobył państwo potężne jak królestwo hiszpańskie, że jest już jego władcą, że dzieło dokonane. Trzeba mu było nagrody z dłoni człowieka nieporównanie mniejszego niż on wymiaru, lecz za to pomazańca na tronie.
źródło: NKJP: Maciej Kuczyński: Czeluść, 1972
Czyż nie robili wszystkiego dla pieniędzy? Czyż nie chcieli przerosnąć potęgą papieża, króla i innych pomazańców? Chcieli; tak więc nie ma co litować się nad ich losem!
źródło: NKJP: Tomasz Mirkowicz: Pielgrzymka do Ziemi Świętej Egiptu, 1999
[...] władcy, również ci wyniesieni pośmiertnie na ołtarze, zbytnio nie szanowali pomazańców w biskupich szatach i nie cofali się przed okrucieństwami.
źródło: NKJP: Zbigniew Mikołejko: Żywoty świętych poprawione, 2000
Pomazaniec włożył na skronie specjalnie w tym celu wykonaną już trzecią koronę.
źródło: NKJP: Bogdan Śmigielski: Gdzie są królewskie korony?, Polityka, 2004-09-18
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny: m1
liczba pojedyncza liczba mnoga M. pomazaniec
pomazańcy
ndepr pomazańce
depr D. pomazańca
pomazańców
C. pomazańcowi
pomazańcom
B. pomazańca
pomazańców
N. pomazańcem
pomazańcami
Ms. pomazańcu
pomazańcach
W. pomazańcze
pomazańcy
ndepr pomazańce
depr -
W znaczeniu biblijnym kalka hebr. māšīaḥ (por. mesjasz, Mesjasz); zob. mazać