włoszczyzna

Ksiądz de Vos mówił przez ten cały czas. Oczywiście po włosku. Lecz w miarę jak jego wywód przeciągał się i komplikował, północny, holenderski akcent jego włoszczyzny się nasilał. Chwilami nawet przeszkadzało mi to go rozumieć.

źródło: NKJP: Tadeusz Breza: Urząd, 1960

Ten sam problem mieli Włosi. Do włoszczyzny „dokładnie tak” weszło pod postacią słowa „esatto”.

źródło: NKJP: Mariusz Szczygieł: Pokaż język, Gazeta Wyborcza, 1995-08-25

Powitano go z rezerwą. Dopiero kiedy przemówił do zawiedzionych rzymian najpiękniejszą włoszczyzną, przełamał chłód czy nawet niechęć, wywołując okrzyki sympatii i gromkie oklaski.

źródło: NKJP: Marek Borucki: Polacy w Rzymie: od czasów Mieszka I do Jana Pawła II, 1995

[...] napisałem nawet kiedyś wiersz na ten temat w siedemnastowiecznej włoszczyźnie, to znaczy nie w trzystuletnich warzywach, ale w siedemnastowiecznym języku włoskim, ale nie zacytuję go tutaj, bo musielibyście znać włoski [...].

źródło: NKJP: Tomasz Piątek: Pałac Ostrogskich, 2008