-
2.
pot. pogard. osoba budząca swoim zachowaniem wstręt mówiącego -
CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA
Usposobienie człowieka
określenia człowieka ze względu na jego usposobienie -
Poprztykałam się z narzeczonym. Pojechał i zostawił. Menda, nie uważacie panowie?
źródło: NKJP: Piotr Zaremba: Plama na suficie, 2004
Uważaj na tego Burasa. Zawsze był mendą, jedną z najgorszych.
źródło: NKJP: Marek Harny: Zdrajca, 2007
Zaciskając pięści i drobiąc krótkimi nogami, atakował właśnie jakiś furgon, usiłujący przepchać się między biedkami cekaemów. - Gdzie?! Gdzie jedziesz, mendo? - ryczał.
źródło: NKJP: Jan Józef Szczepański: Polska jesień, 1955
Dopiero w tańcu prawdziwy z pana Humphrey Bogart. Rzadko spotyka się kogoś takiego, faceci to w większości mendy [...].
źródło: NKJP: Włodzimierz Kowalewski: Excentrycy, 2007
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny: ż
liczba pojedyncza liczba mnoga M. menda
mendy
D. mendy
mend
C. mendzie
mendom
B. mendę
mendy
N. mendą
mendami
Ms. mendzie
mendach
W. mendo
mendy
-
Od: mendoweszka