moje uszanowanie

Wujek pożegnał ją szarmanckim cmoknięciem w rękę: - Moje uszanowanie pani profesorowej!

źródło: NKJP: Henryk Grynberg: Życie ideologiczne, osobiste, codzienne i artystyczne, 1998

Podobno zerwał się z ławeczki i tak jak ja szurnął nogami w dziurawych skarpetkach. - Moje uszanowanie, pani kierowniczce! Pani pozwoli, że
pomogę zanieść produkty na górę!

źródło: NKJP: Kazimierz Orłoś: Niebieski szklarz, 1996

Z zaplecza wychynął muskularny mężczyzna w zakrwawionym półkoszulku, pan Wańkowicz wręczył mu kartkę. - Moje uszanowanie panu, proszę pod ten adres zanosić mięso i wędliny w najlepszym gatunku, dla dwóch osób.

źródło: NKJP: Antoni Kroh: Starorzecza, 2010

Na dole, przy drzwiach, pan Janek, strażnik, który codziennie zwykł wykrzykiwać: „Moje uszanowanie, pani Iwonko!”. Tym razem odwrócił wzrok.

źródło: NKJP: Śmierć cywilna, Dziennik Polski, 2003-10-11

– Moje uszanowanie – zaczęła możliwie najswobodniej, choć skrzeczenie własnego głosu ją samą napawało podejrzliwością. – My się nie znamy... – odchrząknęła – ale przychodzę z wiadomością

źródło: NKJP: Mariusz Sieniewicz: Rebelia, 2007