-
1.
ryb. narzędzie kształtem przypominające małe widły, składające się z trzonka zakończonego kilkoma lub kilkunastoma ostrymi zębami, służące do łowienia ryb -
CZŁOWIEK I PRZYRODA
Świat zwierząt
hodowla i opieka nad zwierzętami; człowiek wobec zwierząt -
Polowałem na ryby z ościeniem. To sprytne narzędzie zrobiłem sam i byłem z niego dumny. Oścień miał metalowy szpikulec, dwa „wąsy” z zadziorami po bokach, by zdobycz nie wymknęła się.
źródło: NKJP: Ewa Białołęcka: Tkacz iluzji, 2004
Nie brakowało ryb, które jeszcze do niedawna łowiono jak przed wiekami za pomocą ościenia.
źródło: NKJP: Paweł Siwiec: Wypędzeni z raju, Polityka, 2003-03-15
W pobliżu tarlisk zatrzymywani są kłusownicy, rekwirowane są sieci i ościenie. Akcja objęła całe dorzecze rzeki Łeby oraz jezioro Łebsko.
źródło: NKJP: Zygmunt Lisiecki, Andrzej Adamiak: „Nie” dla kłusowników, Dziennik Bałtycki, 2003-12-01
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny: m3
liczba pojedyncza liczba mnoga M. oścień
ościenie
D. ościenia
ościeni
C. ościeniowi
ościeniom
B. oścień
ościenie
N. ościeniem
ościeniami
Ms. ościeniu
ościeniach
W. ościeniu
ościenie
-
psł. *ostьnъ 'kolec, cierń, kij z ostrym końcem: bodziec do poganiania bydła, oścień do łowienia ryb'
Forma prasłowiańska od psł. *ostь 'ość' z przyrostkiem *-ьnъ; pierwotna polska postać ościen , forma oścień wtórna, może przez analogię do rzeczowników typu korzeń , płomień (Bor); zob. ość