opowieść - Wielki słownik języka polskiego PAN

1.

ciąg wydarzeń przedstawionych przez kogoś słowami

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Działalność intelektualna człowieka

nazwy działań intelektualnych człowieka

CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE

Język

mówienie

zasłyszana; gorzka, przejmująca opowieść; rodzinne opowieści
opowieści babci, dziadka, ojca, sąsiadów, stryja, znajomych
opowieść o dzieciństwie, o losach kogoś, o podróżach, o wojnie
opowieści i anegdoty; wspomnienia i opowieści
opowieść płynie, popłynęła; opowieści krążą
słuchać, wysłuchać/wysłuchiwać opowieści
przytaczać, snuć; kontynuować, przerwać/przerywać, skończyć, zacząć/zaczynać opowieść
znać coś z opowieści kogoś
uwierzyć, wierzyć w opowieści

- Resztę możesz sobie wyobrazić – zakończyła opowieść – tym bardziej że wkrótce potem spotkaliśmy się w knajpie krwiopijców.

źródło: NKJP: Witold Jabłoński: Dzieci nocy, 2001

I Wieloch roztoczył opowieść o tym - tak się wyraził - kogo ma na rozkładzie. I jak nienawidzi partaczy.

źródło: NKJP: Marek Krajewski; Mariusz Czubaj: Róże cmentarne, 2009

Doniesienia opierały się też na opowieściach sześciu Serbów, którym udało się uciec z bośniackiej zasadzki.

źródło: NKJP: Dawid Warszawski: Bośnia: Na górze Igman masakry nie było, Gazeta Wyborcza, 1994-10-08

część mowy: rzeczownik

rodzaj gramatyczny: ż

+

opowieść

+

KOGO + (o KIM/CZYM)

Przekształcenie powieść I pod wpływem opowiedzieć , opowiadać (Bor); zob. powieść I , powiedzieć , powiadać