koloratura

Śpiewał razem z nią, trylował, powtarzał jej dźwięki, naśladował barwę, ścigał się z nią w koloraturach.

źródło: NKJP: Krystyna Janda, Bożena Janicka: Gwiazdy mają czerwone pazury, 1998

Jej głos ciął duszne powietrze sali srebrną koloraturą i mógł śmiało być określony jako „perlisty” (opis Mocka).

źródło: NKJP: Marek Krajewski: Koniec świata w Breslau, 2003

Załóżmy jednak, że parę zaśpiewanych z wysiłkiem koloratur nie przesądza o odbiorze owej bajkowo-masońskiej opery.

źródło: NKJP: Dorota Szwarcman: Krakowska opera: pierwsza premiera pod nową dyrekcją, Gazeta Wyborcza, 1996-05-29

Kadencje, koloratury, ozdobniki nie mogą być tylko popisem śpiewaka, ale mają być odzwierciedleniem przeżywanego uczucia.

źródło: NKJP: Marta Smyrska: Odetchnąć Mozartem, Polityka, nr 2414, 2003-08-16