-
2.
książk. osoba, która przez siebie lub przez mówiącego postrzegana jest jako myślowy spadkobierca staropolskiej konserwatywnej szlachty, mogąca cechować się, między innymi, konserwatywnymi i patriotycznymi poglądami, chęcią wdawania się w kłótnie, spędzaniem czasu na rozrywkach -
CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE
Zasady współżycia społecznego
stosunki, grupy i organizacje społeczne -
Na kolanach trzymał „Trylogię” i „Tygodnik Powszechny” . Dwie jego miłości - bo sarmatą był z powołania, a w „Tygodniku” spędził całe życie.
źródło: NKJP: Tadeusz Żychiewicz: Pożegnania, Gazeta Wyborcza, 1994-12-02
Teraz znów o skandalu z 1984 roku. X, jak na krwistego sarmatę przystało, nie darował ministrowi [...], że usunął z Zachęty portret Y-a.
źródło: NKJP: Janusz Miliszkiewicz: Przygoda bycia Polakiem, 2007
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny: m1
liczba pojedyncza liczba mnoga M. sarmata
sarmaci
ndepr sarmaty
depr D. sarmaty
sarmatów
C. sarmacie
sarmatom
B. sarmatę
sarmatów
N. sarmatą
sarmatami
Ms. sarmacie
sarmatach
W. sarmato
sarmaci
ndepr sarmaty
depr -
łac. Sarmata
z gr. Sarmátai 'jedno z plemion scytyjskich'