dochować - Wielki słownik języka polskiego PAN

1.

książk. zrobić to, co wynika z relacji nawiązanej z innymi osobami, nazwanej następującym rzeczownikiem

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Relacje międzyludzkie

określenia relacji międzyludzkich

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Ocena i wartościowanie

wola, postawy, nastawienie człowieka wobec świata i życia

synonimy:

dotrzymać

dochować obowiązków, procedur, przysięgi, tajemnicy, terminu, warunków, wiary, wymogów
potrafić, umieć dochować

	Zobowiązywał się w niej, że dochowa wierności carowi oraz jego następcom i niczego nie uczyni, co by ku ich „zdradzie lub szkodzie służyć mogło”. źródło: NKJP: Janusz Tazbir: Silva rerum historicarum, 2002
	Matka zapytała, czy umiem dochować tajemnicy. źródło: NKJP: Krystyna Kofta: Złodziejka pamięci, 1998
	Co więcej, Litwa nie dochowała w wojnie polsko-sowieckiej neutralności. źródło: NKJP: Waldemar Michowicz: Historia dyplomacji polskiej, 1995
	Zobowiązali się dochować wiary ojców, ze wszystkich sił bronić życia i mienia braci, naśladować rycerskie cnoty ich patrona - św. Floriana i pracować ze wszystkich sił dla dobra Ojczyzny. źródło: NKJP:W Gminie Czarny Dunajec, Tygodnik Podhalański, nr 21, 1999
	Notabene, prowadzone w USA badania wykazały, że wskaźnik rozwodów wśród par zamieszkujących ze sobą przed ślubem jest znacznie wyższy niż wśród tych, które dochowały czystości do ślubu źródło: NKJP: Maciej Zięba: Niezwykły pontyfikat, 1997

część mowy: czasownik

aspekt: dokonany

Tryb oznajmujący

Czas przyszły

Czas przeszły

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	dochowałem +(e)m dochował	dochowałam +(e)m dochowała	dochowałom +(e)m dochowało	dochowaliśmy +(e)śmy dochowali	dochowałyśmy +(e)śmy dochowały
2 os.	dochowałeś +(e)ś dochował	dochowałaś +(e)ś dochowała	dochowałoś +(e)ś dochowało	dochowaliście +(e)ście dochowali	dochowałyście +(e)ście dochowały
3 os.	dochował	dochowała	dochowało	dochowali	dochowały

bezosobnik: dochowano

Tryb rozkazujący

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
1 os.		dochowajmy
2 os.	dochowaj	dochowajcie

Tryb warunkowy

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	dochowałbym bym dochował	dochowałabym bym dochowała	dochowałobym bym dochowało	dochowalibyśmy byśmy dochowali	dochowałybyśmy byśmy dochowały
2 os.	dochowałbyś byś dochował	dochowałabyś byś dochowała	dochowałobyś byś dochowało	dochowalibyście byście dochowali	dochowałybyście byście dochowały
3 os.	dochowałby by dochował	dochowałaby by dochowała	dochowałoby by dochowało	dochowaliby by dochowali	dochowałyby by dochowały

bezosobnik: dochowano by

bezokolicznik: dochować

imiesłów przysłówkowy uprzedni:

dochowawszy

gerundium: dochowanie

rodzaj gramatyczny: dk

imiesłów przymiotnikowy bierny: dochowany

odpowiednik aspektowy: dochowywać

+

dochować

+

CZEGO

Zob. chować