błocko
-
pot. przest. ekspresywnie o błocie - rozmokłej ziemi
-
CZŁOWIEK I PRZYRODA
Ziemia
gleba -
Wszędzie piętrzyły się pryzmy cegieł, konstrukcje stalowe, pręty, wirujące betoniarki, pracowały spychacze i dwa wysokie dźwigi. Błocko wokół niemiłosierne, gdzieniegdzie ułożono kładki z desek, żeby nie taplać się w gęstej mazi.
źródło: NKJP: Jerzy Krzysztoń: Wielbłąd na stepie, 1978
Spojrzałem tam, gdzie pokazywała mi ręką, i zobaczyłem rzecz następującą: rozmarznięte, rozpaciane błocko zaczyna z ulicy wężykami, strumykami, rowkami, szczelinami spływać wprost do stojących tu domków.
źródło: NKJP: Ryszard Kapuściński: Skacząc przez kałuże, Gazeta Wyborcza, 1992-11-07
Za pierwszym zwałem maliniaka, w dołku wydeptanym pośród gąszczu, obok leżącego roweru stał czerwony jak nieboskie stworzenie, zziajany, oblany potem i usmarowany błockiem Konrad i - z miną wyrażającą zupełną obojętność - zbierał maliny, a zrywał je tak gwałtownie, że aż krzaki się trzęsły.
źródło: NKJP: Małgorzata Musierowicz: Dziecko piątku, 1993
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny: n2
liczba pojedyncza liczba mnoga M. błocko
błocka
D. błocka
błocek
błock
C. błocku
błockom
B. błocko
błocka
N. błockiem
błockami
Ms. błocku
błockach
W. błocko
błocka
Inne uwagi
Zwykle lp
-
Zob. błoto