pojeb
-
wulg. osoba, która zachowuje się tak lub ma takie zwyczaje, że mówiący sądzi, iż jest chora psychicznie
-
CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA
Działalność intelektualna człowieka
określenia człowieka ze względu na jego działalność intelektualną
CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA
Ocena i wartościowanie
słownictwo oceniające -
– Co za pojeb – mruknął Zakrzewski. – Wystarczy z nim posiedzieć dziesięć minut w tym samym pomieszczeniu, a zaczynasz się bać. Z pozoru wygląda normalnie, może zamknięty w sobie, ale w sumie taki zwykły niedźwiedziowaty młodzieniec. A w środku jest mózg, który działa na zupełnie innych zasadach niż pozostałe. Naszej pani psycholog wystarczy na dziesięć prac doktorskich.
źródło: NKJP: Tomasz Konatkowski: Przystanek Śmierć, 2007
[...] przypomniałem sobie koncert [...] na stadionie Gwardii. Miałem dwanaście lat i zabrał mnie mój stary, bo chyba sam był większym fanem niż ja. Matka była na niego wściekła, bo ona nigdy nie lubiła tej muzyki, i uważała, że to jest rozrywka dla pojebów.
źródło: NKJP: Piotr Czerwiński: Przebiegum życiae czyli Kartonowa sieć, 2009
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny: m1
liczba pojedyncza liczba mnoga M. pojeb
pojebowie
ndepr pojeby
depr D. pojeba
pojebów
C. pojebowi
pojebom
B. pojeba
pojebów
N. pojebem
pojebami
Ms. pojebie
pojebach
W. pojebie
pojebowie
ndepr pojeby
depr -
Rzeczownik odczasownikowy od przedrostkowego pojebać; zob. jebać