spoko II

I
  • pot.  nadawca mówi, że uznaje to, o czym mowa i nie uważa, żeby był w związku z tym jakikolwiek problem
  • Tworzone są także inne wersje tego słowa, typu spoczko, spox.

  • wykładnik zgody

  • (quasi)synonimy:  jasne
    luzik
  • - Trzeba wracać. Za parę minut powinienem być na Starym Mieście - wyjaśnił Rubin.
    - Spoko, spadamy - odpowiedział sucho jakoś, bezbarwnie Zygmunt.

    źródło: NKJP: Mariusz Sieniewicz: Czwarte niebo, 2003

    - Dasz radę?
    - Spoko - zapewnił młodszy.

    źródło: NKJP: Artur Baniewicz: Drzymalski przeciw Rzeczpospolitej, 2004

    - Uwaga, wchodzę... ups... przepraszam, nie chciałam wam przeszkodzić.
    - Spoko, Natalia, w końcu to twój dom - odpowiedziała para integrująca się w jej łóżku.

    źródło: NKJP: Dariusz Chętkowski z uczniami: Ostatni weekend, 2007

    No, ale ja ani be, ani me po irlandzku, mówię im, bo ja wtedy nie wiedziałem, że w Irlandii mówi się po angielsku - tłumaczy. Spoko, kolega na to, tu pełno Polaków.

    źródło: NKJP: Wojciech Markiewicz: W krainie jurków*, Polityka nr 2596, 2007-03-17

  • część mowy: komentarz metatekstowy

  • /spoko/
    szyk: wypowiedzeniowe
  • Od: spokój I

CHRONOLOGIZACJA:
Zob. spoko I
Data ostatniej modyfikacji: 29.12.2018