średni - Wielki słownik języka polskiego PAN

1.

taki, który pod jakimś względem zajmuje miejsce pośrodku danej skali

KATEGORIE FIZYCZNE

Cechy i właściwości przestrzeni

ułożenie względem siebie

CODZIENNE ŻYCIE CZŁOWIEKA

Rodzina

relacje rodzinne

	- Tak więc mieszka tu Pani już ponad 50 lat. A Pani synowie? Wspomniała Pani o dwóch. - Ale miałam trzech. Średni syn, czyli drugi, umarł w 1964 roku na chorobę nerek. źródło: NKJP: Elwira Kucharska: Siła przyciągania, czyli polskie losy, 2008
	Kobieta odwija cukierka i podaje chłopcu. To dzieciak jej średniej córki. źródło: NKJP: Włodzimierz Szczepański: Nóż do warzyw, Polityka, 2007-05-19
	Zepchnięci do defensywy środowiskowi radykałowie twierdzą, że nieważne, jaka jest ciepłota średnich warstw atmosfery, ale jak gorąco jest na ziemi, gdzie żyją ludzie. źródło: NKJP: Jacek Kalabiński: W Waszyngtonie noc z niedzieli na poniedziałek była najzimniejsza w XX wieku, Gazeta Wyborcza, 1996-02-06
	Wysokość kolejnych słupków odpowiada intensywności wyodrębnionego przez ekspertów wrażenia składowego. Była ona określana z użyciem skali dziewięciopunktowej, na której stopniom 1, 3, 5, 7 i 9 przypisano określenia: wyczuwalny, słaby, średni, mocny, skrajnie mocny. źródło: NKJP: Joanna Kośmider, Barbara Mazur-Chrzanowska, Bartosz Wyszyński: Odory, 2002

część mowy: przymiotnik

Stopień równy

psł. *serdьn'ь 'środkowy; znajdujący się w środku; usytuowany między dwoma biegunami'

Od: psł. *serdь (ż) / *serda 'środek, jądro' z przyrostkiem *-ьn'ь (< *-ьn-jь) . W st.pol. poświadczona regularna postać śrzedni