truciciel - Wielki słownik języka polskiego PAN

Definicja

4.

książk. osoba, która ma negatywny wpływ na psychikę lub stosunki między ludźmi

Kwalifikacja tematyczna

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Relacje międzyludzkie

określenia osób wchodzących w relacje międzyludzkie

CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE

Zasady współżycia społecznego

zachowania i wyrażenia nieakceptowane społecznie

Połączenia

truciciel ducha (narodowego, polskiego), dusz, umysłów

Cytaty

[...] dalej będę uważał go za tego, kim naprawdę jest: truciciela polskiej młodzieży. Czy robi on to na czyjś rozkaz, czy z nienawiści do Polski, czy też tylko z chęci zysku, tego nie wiem i mówiąc szczerze, niewiele mnie to obchodzi.

źródło: NKJP: Internet

W jednej z odezw „w imieniu milionów ludzi myślących jeszcze po katolicku i szczerze po polsku” protestowano przeciwko „profanacji Wawelu”, a Słowackiego obrzucono najgorszymi epitetami: „truciciela narodowego ducha, fałszerza polskiej historii, hajdamakę polskiego Parnasu, bluźniercę i bałwochwalcę swojej sławy”.

źródło: NKJP: Polski konsul, Dziennik Polski, 1999-10-25

Są wśród nich [...] niszczyciele polskiego katolicyzmu i patriotyzmu, truciciele ducha polskiego Narodu, zniewalający, zatruwający umysł i ducha, upodlający i upokarzający Polaków w ich własnej Ojczyźnie [...].

źródło: NKJP: Internet

Odmiana

część mowy: rzeczownik

rodzaj gramatyczny: m1

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
M.	truciciel	truciciele	ndepr
M.	truciciel	truciciele	depr
D.	truciciela	trucicieli
C.	trucicielowi	trucicielom
B.	truciciela	trucicieli
N.	trucicielem	trucicielami
Ms.	trucicielu	trucicielach
W.	trucicielu	truciciele	ndepr
W.	trucicielu	truciciele	depr

Składnia

+

truciciel

+

KOGO/CZEGO

Pochodzenie

Zob. truć