oblecieć - Wielki słownik języka polskiego PAN

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	obleciałem +(e)m obleciał	obleciałam +(e)m obleciała	obleciałom +(e)m obleciało	oblecieliśmy +(e)śmy oblecieli	obleciałyśmy +(e)śmy obleciały
2 os.	obleciałeś +(e)ś obleciał	obleciałaś +(e)ś obleciała	obleciałoś +(e)ś obleciało	oblecieliście +(e)ście oblecieli	obleciałyście +(e)ście obleciały
3 os.	obleciał	obleciała	obleciało	oblecieli	obleciały

bezosobnik: obleciano

Tryb rozkazujący

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
1 os.		oblećmy
2 os.	obleć	oblećcie

Tryb warunkowy

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	obleciałbym bym obleciał	obleciałabym bym obleciała	obleciałobym bym obleciało	oblecielibyśmy byśmy oblecieli	obleciałybyśmy byśmy obleciały
2 os.	obleciałbyś byś obleciał	obleciałabyś byś obleciała	obleciałobyś byś obleciało	oblecielibyście byście oblecieli	obleciałybyście byście obleciały
3 os.	obleciałby by obleciał	obleciałaby by obleciała	obleciałoby by obleciało	oblecieliby by oblecieli	obleciałyby by obleciały

bezosobnik: obleciano by

bezokolicznik: oblecieć

imiesłów przysłówkowy uprzedni: obleciawszy

gerundium: oblecenie

rodzaj gramatyczny: dk

imiesłów przymiotnikowy bierny: obleciany

odpowiednik aspektowy: oblatywać

+

oblecieć

+

CO

Zob. lecieć