lojalistyczny

Pomimo ugodowego, lojalistycznego stanowiska, zajętego przez stronnictwa burżuazyjne w Dumie podczas krótkich sesji w sierpniu 1914 r. i w lutym 1915 r., rząd unikał zbliżenia i współpracy z reprezentacją parlamentarną klas posiadających.

źródło: NKJP: Janusz Pajewski: Historia powszechna 1871-1918, 1967

Dlatego nawet po upadku kolejnych powstań, gdy pokonani Polacy bili się w piersi za swój rzekomy romantyzm [...], gdy górę brały nastroje niechętne walce, bardziej lojalistyczne, opowiadające się za „pracą organiczną” [...], to polskie organicznikostwo, ten polski lojalistyczny pozytywizm podszyty był „romantycznym” irredentyzmem.

źródło: NKJP: Jerzy Surdykowski: Duch Rzeczypospolitej, 1989

Najważniejszym problemem, przed którym niemal co tydzień stawali redaktorzy „Tygodnika”, było wytyczenie granicy uczciwości, której nie wolno przekroczyć. Czasem publikowali lojalistyczne artykuły, których celem było ratowanie pisma, ale ciągle zastanawiali się, gdzie jest kres kompromisów.

źródło: NKJP: Mariusz Urbanek: Zły Tyrmand, 1992