rezon

  • książk.  pewność i zdecydowanie widoczne w czyimś zachowaniu, wynikające z wiary we własne możliwości i z przekonania o swojej wartości
  • CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

    Usposobienie człowieka

    cechy charakteru, temperamentu, zdolności i umiejętności

    • odzyskać/odzyskiwać, stracić/tracić rezon
  • Na jego widok Frycek wielce się skonfundował.
    - Ja... szukam tego żydowskiego gnojka, co to nam tak chyżo drapnął - wyjąkał, głośno sapiąc. - A ten... trochę mi wyglądał na Żyda... każdy może włożyć maskę medyka, żeby ukryć garbaty nos - wyjaśniał bezładnie, coraz bardziej tracąc rezon pod surowym okiem dowódcy.

    źródło: NKJP: Witold Jabłoński: Ogród miłości, 2006

    Finał ucieczki zakończył się równie widowiskowo, jak sam pościg — na słupie ogrodzenia jednej z posesji. Ale to wcale nie odebrało rezonu delikwentowi. Próbował bowiem jeszcze salwować się ucieczką na własnych nogach, dając susa przez ogrodzenie posesji.

    źródło: NKJP: Brawurowy pirat drogowy, Gazeta Krakowska, 2004-09-25

    [...] nie pracuje. Nie ma obu nóg. – Ale ręce i głowę mam zdrowe – mówi z rezonem.

    źródło: NKJP: Patrycja Wacławska: Kręcenie na skręcaniu, Dziennik Łódzki, 2006-06-17

    Przemek szybko odzyskał rezon, znów poczuł się pewnie i powrócił do swojej wersji wydarzeń.

    źródło: NKJP: Piotr Litka, Piotr Pytlakowski: Gdzie jesteś, Joasiu?, Polityka, 2007-03-24

  • część mowy: rzeczownik

    rodzaj gramatyczny: m3

    liczba pojedyncza liczba mnoga
    M. rezon
    rezony
    D. rezonu
    rezonów
    C. rezonowi
    rezonom
    B. rezon
    rezony
    N. rezonem
    rezonami
    Ms. rezonie
    rezonach
    W. rezonie
    rezony

    Inne uwagi

    Zwykle lp

  • fr. raison 'rozsądek'

    z łac. ratiō, -ōnis 'umiejętność liczenia, rozważania', 'sąd, opinia'

CHRONOLOGIZACJA:
1733, Kart XVII-XVIII
Data ostatniej modyfikacji: 22.06.2017