rezon
-
książk. pewność i zdecydowanie widoczne w czyimś zachowaniu, wynikające z wiary we własne możliwości i z przekonania o swojej wartości
-
CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA
Usposobienie człowieka
cechy charakteru, temperamentu, zdolności i umiejętności -
- odzyskać/odzyskiwać, stracić/tracić rezon
-
Na jego widok Frycek wielce się skonfundował.
- Ja... szukam tego żydowskiego gnojka, co to nam tak chyżo drapnął - wyjąkał, głośno sapiąc. - A ten... trochę mi wyglądał na Żyda... każdy może włożyć maskę medyka, żeby ukryć garbaty nos - wyjaśniał bezładnie, coraz bardziej tracąc rezon pod surowym okiem dowódcy.źródło: NKJP: Witold Jabłoński: Ogród miłości, 2006
Finał ucieczki zakończył się równie widowiskowo, jak sam pościg — na słupie ogrodzenia jednej z posesji. Ale to wcale nie odebrało rezonu delikwentowi. Próbował bowiem jeszcze salwować się ucieczką na własnych nogach, dając susa przez ogrodzenie posesji.
źródło: NKJP: Brawurowy pirat drogowy, Gazeta Krakowska, 2004-09-25
[...] nie pracuje. Nie ma obu nóg. – Ale ręce i głowę mam zdrowe – mówi z rezonem.
źródło: NKJP: Patrycja Wacławska: Kręcenie na skręcaniu, Dziennik Łódzki, 2006-06-17
Przemek szybko odzyskał rezon, znów poczuł się pewnie i powrócił do swojej wersji wydarzeń.
źródło: NKJP: Piotr Litka, Piotr Pytlakowski: Gdzie jesteś, Joasiu?, Polityka, 2007-03-24
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny: m3
liczba pojedyncza liczba mnoga M. rezon
rezony
D. rezonu
rezonów
C. rezonowi
rezonom
B. rezon
rezony
N. rezonem
rezonami
Ms. rezonie
rezonach
W. rezonie
rezony
Inne uwagi
Zwykle lp
-
fr. raison 'rozsądek'
z łac. ratiō, -ōnis 'umiejętność liczenia, rozważania', 'sąd, opinia'
-
Zob. też: