unormować - Wielki słownik języka polskiego PAN

1.

określić właściwości czegoś, ujmując to w normy, sformułowane jako przepisy prawa albo zasady obowiązujące w danej społeczności

CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE

Prawo i łamanie prawa

regulacje prawne

synonimy:

uregulować

dokument, kodeks; przepis; ustawodawca unormował; komisja; konstytucja, ustawa unormowała; prawo; rozporządzenie unormowało
unormować czas pracy, czyjąś działalność, działanie; jakąś kwestię, problem, problematykę, sprawę, jakieś zagadnienie
unormować przepisami
unormować prawnie, ustawowo
próbować unormować

	Burmistrz Złotowa specjalnym zarządzeniem unormował zasady podziału środków przeznaczonych na dokształcanie i doskonalenie zawodowe nauczycieli. źródło: NKJP: Gmina płaci za nauczycieli, Gazeta Poznańska, 2004-05-27
	Etyka tym różni się od prawa, że nie można jej unormować żadnymi przepisami, ani uchwałami. źródło: NKJP: Czyli radni w komisjach Rady Powiatu, Gazeta Krakowska, 2002-12-11
	Mija właśnie dziesięć lat, odkąd w Polsce unormowano prawnie kwestię transplantacji narządów. źródło: NKJP: Serce w podarunku, Polityka, 2005
	Są takie kwestie, które są unormowane zwyczajami; chodzi chociażby o opiekę dyplomatyczną [...]. źródło: NKJP: Sprawozdanie z 62. posiedzenia Senatu RP
	[...] w ruchu drogowym występuje zasada szczególnej ostrożności, do której należy się stosować w sytuacjach unormowanych w ustawie. źródło: NKJP: Andrzej Makowski: Ustalenie winy, Gazeta Ubezpieczeniowa, 2001-03-14

część mowy: czasownik

aspekt: dokonany

Tryb oznajmujący

Czas przyszły

Czas przeszły

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	unormowałem +(e)m unormował	unormowałam +(e)m unormowała	unormowałom +(e)m unormowało	unormowaliśmy +(e)śmy unormowali	unormowałyśmy +(e)śmy unormowały
2 os.	unormowałeś +(e)ś unormował	unormowałaś +(e)ś unormowała	unormowałoś +(e)ś unormowało	unormowaliście +(e)ście unormowali	unormowałyście +(e)ście unormowały
3 os.	unormował	unormowała	unormowało	unormowali	unormowały

bezosobnik: unormowano

Tryb rozkazujący

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
1 os.		unormujmy
2 os.	unormuj	unormujcie

Tryb warunkowy

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	unormowałbym bym unormował	unormowałabym bym unormowała	unormowałobym bym unormowało	unormowalibyśmy byśmy unormowali	unormowałybyśmy byśmy unormowały
2 os.	unormowałbyś byś unormował	unormowałabyś byś unormowała	unormowałobyś byś unormowało	unormowalibyście byście unormowali	unormowałybyście byście unormowały
3 os.	unormowałby by unormował	unormowałaby by unormowała	unormowałoby by unormowało	unormowaliby by unormowali	unormowałyby by unormowały

bezosobnik: unormowano by

bezokolicznik: unormować

imiesłów przysłówkowy uprzedni: unormowawszy

gerundium: unormowanie

rodzaj gramatyczny: dk

imiesłów przymiotnikowy bierny: unormowany

odpowiednik aspektowy: normować

Od: norma