krawiectwo ciężkie

Krawiectwem ciężkim zajmowała się natomiast moja ciotka, która szyła swoim i „rodzinnym” dzieciom płaszcze, jesionki i pelisy. Mieszkała na ulicy Szwedzkiej w jednopokojowym, pozbawionym gazu i centralnego ogrzewania mieszkaniu, którego centralnym punktem była maszyna do szycia.

źródło: NKJP: Jolanta Wachowicz-Makowska: Panienka w PRL-u, 2007

— Wszyscy mają tu ten sam problem, brak roboty. Gdyby była praca, wtedy można by myśleć o domu. Zajmuję się krawiectwem ciężkim. Co z tego, gdy mam ostatnie świadectwo pracy z Zakładu Karnego. Nikt mnie nie chce przyjąć — opowiada Orzeł.

źródło: NKJP: Marcin Kasprzyk: Urodziny u św. Alberta, Dziennik Zachodni, 2003-08-27

Potem pracowała w zakładzie krawiectwa ciężkiego Jana Jadczyka. Czuła się tam jak w rodzinie. Chciała się jednak jak najszybciej usamodzielnić, aby móc tworzyć rzeczy lekkie i finezyjne, wytworne i bardzo kobiece.

źródło: NKJP: Wiesław Paszkowski: Salon ślubny, Dziennik Zachodni, 2011

Miłość do materiału i tworzenia zaszczepił jej w klasie maturalnej mistrz krawiectwa ciężkiego. Namiętności tej opierała się przez pięć lat, by w końcu dać się zniewolić pasji i pozwolić sobie na pracownię.

źródło: NKJP: Katarzyna Kachel: Pasja szyta na miarę, Gazeta Krakowska, 2001-07-23