-
1.
jeźdź. dwa metalowe drążki połączone trzecim drążkiem zakładanym do pyska konia, od dolnej części szczęki, służące do kierowania koniem podczas jazdy -
CZŁOWIEK I PRZYRODA
Świat zwierząt
hodowla i opieka nad zwierzętami; człowiek wobec zwierząt -
Poszedłem jeszcze poklepać po szyi na pożegnanie moją złotą kasztankę. Gryzła niecierpliwie munsztuk, którego tak nie znosiła, a który należy się do bojowego rzędu.
źródło: NKJP: Zygmunt Haupt: Baskijski diabeł: opowiadania i reportaże, 2007
Toteż konie gryzły munsztuki i parskały wesoło, z tyłu zaś rozlegał się turkot kół i nawoływania woźniców.
źródło: NKJP: Gracjan Bojar-Fijałkowski: O zbójcach z Góry Chełmskiej i inne legendy o Koszalinie, 2006
W pióra więc strojny jest polski husarz z wizerunku Abrahama de Bruyn z 1587 roku i jego spięty munsztukiem koń z ogromną strusią kitą na głowie i nasadzie ogona, podczas gdy czapkę jeźdźca zdobią dwa tylko pióra niezwykłej długości.
źródło: NKJP: Pierzaści jeźdźcy, Dziennik Polski, 2000-12-22
Na ścianie cugowej stajni wisi uprząż i siodła. Mamine ma - dla bezpieczeństwa - automatycznie otwierające się przy upadku strzemiona. Munsztuku używa tylko ojciec, bo Łowiczan miewa swoje fantazje i bywa szalony.
źródło: NKJP: Danuta Koral: Wydziedziczeni, 1997
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny: m3
liczba pojedyncza liczba mnoga M. munsztuk
munsztuki
D. munsztuka
munsztuków
C. munsztukowi
munsztukom
B. munsztuk
munsztuki
N. munsztukiem
munsztukami
Ms. munsztuku
munsztukach
W. munsztuku
munsztuki
-
niem. Mundstück