podziabać - Wielki słownik języka polskiego PAN

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	podziabałem +(e)m podziabał	podziabałam +(e)m podziabała	podziabałom +(e)m podziabało	podziabaliśmy +(e)śmy podziabali	podziabałyśmy +(e)śmy podziabały
2 os.	podziabałeś +(e)ś podziabał	podziabałaś +(e)ś podziabała	podziabałoś +(e)ś podziabało	podziabaliście +(e)ście podziabali	podziabałyście +(e)ście podziabały
3 os.	podziabał	podziabała	podziabało	podziabali	podziabały

bezosobnik: podziabano

Tryb rozkazujący

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
1 os.		podziabmy
2 os.	podziab	podziabcie

Tryb warunkowy

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	podziabałbym bym podziabał	podziabałabym bym podziabała	podziabałobym bym podziabało	podziabalibyśmy byśmy podziabali	podziabałybyśmy byśmy podziabały
2 os.	podziabałbyś byś podziabał	podziabałabyś byś podziabała	podziabałobyś byś podziabało	podziabalibyście byście podziabali	podziabałybyście byście podziabały
3 os.	podziabałby by podziabał	podziabałaby by podziabała	podziabałoby by podziabało	podziabaliby by podziabali	podziabałyby by podziabały

bezosobnik: podziabano by

bezokolicznik: podziabać

imiesłów przysłówkowy uprzedni: podziabawszy

gerundium: podziabanie

rodzaj gramatyczny: dk

imiesłów przymiotnikowy bierny: podziabany

odpowiednik aspektowy: dziabać

+

podziabać

+

KOGO/CO