-
1.
książk. nieznany lub trudny do przebycia teren, na którym łatwo można zabłądzić lub narazić się na niebezpieczeństwo -
CZŁOWIEK I PRZYRODA
Ziemia
ukształtowanie terenu -
synonimy: bezdroże
-
- bezkresne, cudne, leśne manowce
-
[...] już chciałem wyjść gdzie bądź, na manowce [...], skwar, stopiony asfalt, chciałem na spacer, ale sandały kleiły się do ulicy [...].
źródło: NKJP: Wojciech Kuczok: Opowieści przebrane, 2005
Z tymi wszystkimi myślami błądzę bezdrożem w gęstniejącej ciemności, wpadam po kolana w rowy pełne wody i gnijących liści, gubię trakt i odnajduję go, by po chwili brnąć manowcami, gdzie bezlistne gałęzie kruszyn i tarnin chwytają mnie za włosy i czepiają się moich ramion.
źródło: NKJP: Ewa Nowacka: Emilia z kwiatem lilii leśnej, 1993
Wywiedli nas na manowce i zabić chcieli, jak oną pannę!
źródło: NKJP: Iwona Surmik: Ostatni smok, 2005
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny: p3
liczba pojedyncza liczba mnoga M. manowce
D. manowców
C. manowcom
B. manowce
N. manowcami
Ms. manowcach
W. manowce
-
Może od ukr. manýty 'mamić, łudzić, zwodzić, oszukiwać' (< psł. *maniti 'wabić, mamić') albo od związanego z tym wschodniosłowiańskiego *manovati (por. st.rus. manovati 'kiwać głową, dawać znak ręką lub głową, zachęcając do czegoś'); pierwotne znaczenie zapewne 'zwodząca, błędna trasa, prowadząca na bezdroża, nie prowadząca do celu' (Bor).