przekorny

– Zna mnie pan nie od dzisiaj i wie pan, jakie znaczenie ma dla mnie sprawa tradycji; świadomość tego, co było, jako punkt odniesienia. Zresztą, poniekąd to pan jest za to odpowiedzialny... – zrobiłem przekorną minę. – Któż bowiem jak nie pan obudził we mnie tę skłonność... równania do przeszłości?

źródło: NKJP: Antoni Libera: Madame, 2003

Wyśmiewam się oczywiście z dansingu, dyskoteki czy ze scenicznych popisów artystów [...], bo gdy wszyscy tak robią, to jest to po prostu bez sensu! Moja przekorna natura nie pozwala mi - jak zawsze - iść w tę samą stronę co cały tłum.

źródło: NKJP: Roman Radoszewski: Czesław Niemen : kiedy się dziwić przestanę...: monografia artystyczna, 2004

Uśmiechała się; był to przekorny uśmiech rozpieszczonej dziewczyny, świadomej, że drażniąc partnera, niczym nie ryzykuje. On nie odejdzie. - Gniewa się pan? - zapytała.

źródło: NKJP: Andrzej Zbych (Andrzej Szypulski, Zbigniew Safjan): Stawka większa niż życie, 1967

- Ekskluzywne są białe. A te średnio drogie mają maszynki, lakier i wszystko, co lubi biały żołnierz. Nie wiedziałeś? Zrozumiałem, o co pyta. Pomogła mi w tym przekornym spojrzeniem. - Przyjechałem tu zbijać forsę, a nie puszczać ją na panienki.

źródło: NKJP: Artur Baniewicz: Afrykanka, 2005

[...] w ciągu pierwszego roku akademickiego wytarł dziury w trzech parach nowych butów i nie zapomniał o swoim wyczynie donieść matce. Potem szurał butami tylko wtedy, kiedy chciał zamanifestować przekorne nastawienie do świata.

źródło: NKJP: Marek Krajewski; Mariusz Czubaj: Róże cmentarne, 2009