wyliniały - Wielki słownik języka polskiego PAN

4.

taki, który stracił włókna znajdujące się na powierzchni z powodu swej złej jakości lub w efekcie zużycia

CODZIENNE ŻYCIE CZŁOWIEKA

Najbliższe środowisko życia człowieka

meble i wystrój wnętrz

KATEGORIE FIZYCZNE

Cechy i właściwości materii

stan skupienia, trwałość materii

	[...] stary wyliniały fotel, wstydliwie skrywany dotąd pod wełnianą kapą, pyszni się teraz na środku pustego pokoju [...]. źródło: NKJP: Hanna Samson: Pułapka na motyla, 2000
	Małafiejew gramolił się z powrotem na wyliniałe siedzenie pojazdu. źródło: NKJP: Tadeusz Konwicki: Kronika wypadków miłosnych, 1974
	[...] Zofia czekała ponad rok, nim w końcu przyjechała do Wałbrzycha, wbita w wyliniałe futerko z przedwojennych jeszcze królików. źródło: NKJP: Joanna Bator: Piaskowa Góra, 2009
	Salon przypominał domek myśliwski: na ścianach porozwieszano poroża, na podłodze porozkładano kupione od kłusowników skóry dzików i jeleni, już wyliniałe, ale wciąż jeszcze zadające szyku [...]. źródło: NKJP: Monika Piątkowska: Krakowska żałoba, 2006
	Miał na sobie wytarty szynel żołnierski i wyleniałą czapkę uszankę, pod pachą trzymał jakiś zmięty pakunek. źródło: NKJP: Andrzej Mandalian: Czerwona orkiestra, 2009

część mowy: przymiotnik

Stopień równy

Zob. linieć