obumarły

Zalatywój musiał wiedzieć o jakiejś dziurze w tej zasłonie, o tajnym przejściu wiodącym na drugą stronę, w dolinę z obumarłym pegeerem, gdzie przez długie jak pociągi obory wiał wiatr, wymiatał resztki zwierzęcej woni, a w oknach zamiast szyb powiewały wielkie pajęczyny.

źródło: NKJP: Andrzej Stasiuk: Opowieści galicyjskie, 1955

Kiedy ponad 2 lata temu wprowadzałam się do Lublina, miałam wrażenie, że miasto jest obumarłe, a dla osób, które chcą mniej lub bardziej rozwijać się tutaj (w każdym tego słowa znaczeniu), szans po prostu nie ma.

źródło: Internet: magdabb.blogspot.com