bogobojność
-
książk. cecha osoby mocno wierzącej w Boga, a w niektórych systemach religijnych w bogów, i pokornie przestrzegającej nakazów wyznawanej religii
-
CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE
Religia – kościół
wyznania: zasady i prawdy wiary -
Nie byli przyzwyczajeni do obcowania z tak religijnym człowiekiem, denerwowała ich jego bogobojność.
źródło: NKJP: Piotr Pytlakowski: Pozer na Sejm, Polityka, 2002-05-25
[...] ludzi średniowiecza cechowała pobożność i bogobojność, ponieważ mieli świadomość lęku przed Sądem Bożym, tym straszliwym momentem w ich życiu po śmierci, kiedy na szale wagi kładzie się całe ich życie w obliczu surowego i sprawiedliwego Boga.
źródło: NKJP: Internet
Gdyby Mickiewicz był rzeczywiście ortodoksyjnie bogobojny, wiedziałby, że grzechu bluźnierstwa nie zmażą żadne peany na cześć pokornego ks. Piotra, skoro nie czuje skruchy i nadal w duszy sympatyzuje z Konradem. Nie ma żalu za grzechy - nie ma odkupienia. Może więc nie chodziło o bogobojność, a o dobre imię, taką zewnętrzną religijność na pokaz?
źródło: NKJP: Internet
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny: ż
liczba pojedyncza liczba mnoga M. bogobojność
bogobojności
D. bogobojności
bogobojności
C. bogobojności
bogobojnościom
B. bogobojność
bogobojności
N. bogobojnością
bogobojnościami
Ms. bogobojności
bogobojnościach
W. bogobojności
bogobojności
Inne uwagi
Zwykle lp
-
Zob. bogobojny