-
1.a
cierpienie psychiczne lub fizyczne, będące efektem czegoś, czego nie możemy znieść lub co sprawia nam ból albo nie daje spokoju -
CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA
Stany psychiczne człowieka
emocje i uczucia -
- istna, prawdziwa; straszna, wielka; ciągła, wieczna; duchowa, moralna, psychiczna, wewnętrzna; fizyczna; codzienna, miłosna; udręka; ludzkie udręki
- udręka ciała; duszy, człowieka; życia; udręki mieszkańców
- udręka i cierpienia; ból i udręka
- wyraz; przedmiot, przyczyna, źródło; lata; kres, koniec udręki
- pełen, pełny udręki
- udręka skończyła się
- doświadczyć udręki
- odczuwać; przeżywać; znosić; zakończyć udrękę
- żyć; pogrążony w udręce
-
Codziennie w godzinach szczytu tworzą się tutaj korki, a prawdziwą udrękę kierowcy przeżywają w środy i soboty, gdy na targ zjeżdżają tysiące handlarzy i kupców z Czech.
źródło: NKJP: Wojciech Trzcionka: Zakorkowani!, Dziennik Zachodni, 2006-06-21
Z oczu mężczyzny wyzierała udręka. Nadziei w nich nie było.
źródło: NKJP: Artur Baniewicz: Drzymalski przeciw Rzeczpospolitej, 2004
Dopiero gdy zbliżyli się do kamiennego nabrzeża [...] zrozumiała, że to kres jej udręki. Koniec z kołysaniem, mdłościami.
źródło: NKJP: Iwona Surmik: Ostatni smok, 2005
Rudy miał nadzieję, że wzbudzi jej zainteresowanie i będzie mógł opowiedzieć o swoich udrękach twórczych. Nie zapytała.
źródło: NKJP: Paulina Grych: Schiza, 2008
Po kwadransie doktor Korda wyszedł nareszcie, a ona wróciła do łóżka. [...] Zasnęła gwałtownie, w udręce i lęku, że nigdy więcej już się nie obudzi.
źródło: NKJP: Andrzej Szczypiorski: Początek, 1986
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny: ż
liczba pojedyncza liczba mnoga M. udręka
udręki
D. udręki
udręk
C. udręce
udrękom
B. udrękę
udręki
N. udręką
udrękami
Ms. udręce
udrękach
W. udręko
udręki
-
Rzeczownik od przedrostkowego czasownika udręczyć 'sprawić komuś cierpienie fizyczne lub moralne, dokuczyć'; zob. dręczyć