wyraz funkcyjny

Jak wśród wyrazów samodzielnych, używanych w prasie, tak i wśród wyrazów funkcyjnych tam występujących łatwo spotkać przykłady użycia form właściwych polszczyźnie urzędowej.

źródło: Stanisław Urbańczyk: Język polski: poprawność, piękno, ochrona, 1969 (books.google.pl)

Poniższy artykuł poświęcony jest wybranej grupie wyrazów funkcyjnych – negatorom. Jak pokazuje analiza licznych przykładów zaczerpniętych z polskich i niemieckich reklam, ich komunikacyjna rola nie ogranicza się do wyrażenia w różnoraki sposób sformułowanych zaprzeczeń, lecz
wykracza daleko poza ramy tej typowej, systemowej funkcji negatorów.

źródło: Joanna Golonka: Pragmatyczne funkcje negatorów w reklamach polskich i niemieckich – próba klasyfikacji, SŁOWO. Studia językoznawcze 5/2014

Zarówno partykuły (w tradycyjnym rozumieniu), jak i spójniki, należą do szerszej klasy tzw. wyrazów funkcyjnych, których wspólnym zadaniem jest organizowanie struktur wielozdaniowych . Jako środki odpowiedzialne za spójność tekstu wyrazy funkcyjne specjalizują się w operacjach syntaktycznych dwojakiego rodzaju: w przekształcaniu jednostek w struktury składniowe wyższego rzędu lub w sygnalizowaniu statusu syntaktycznego jednostek.

źródło: Beata MIlewska: Partykula czy spójnik? – uwagi na temat ustalania funkcji wyrazów, Język Polski 2006, z. 1

Ogromna część wyrażeń funkcyjnych to wieloelementowe jednostki leksykalne (tzw. związki frazeologiczne); por. np. bez wątpienia, być może,
jak gdyby, rzecz jasna, z całą pewnością; na dobrą sprawę, w gruncie rzeczy, w rzeczy samej, w sumie; dajmy na to, między innymi, przede wszystkim; co gorsza, co więcej, mało tego, na dodatek.

źródło: Maciej Grochowski: Zagadnienia ogólne opisu tzw. wyrażeń funkcyjnych w Wielkim słowniku języka polskiego, Nowe studia leksykograficzne t. 2, 2008, s.11