inwektywa

Idąc korytarzem, zwróciła uwagę lokatorowi, że w domu dla bezdomnych nie można być nietrzeźwym. – Zostałam przez niego zaatakowana. Usłyszałam ordynarne wyzwiska pod swoim adresem. A czym sobie zasłużyłam na takie inwektywy? – opowiada mieszkanka.

źródło: NKJP: Mirosław Łukaszuk: Sprawiedliwość dla wszystkich, Trybuna Śląska, 2003-01-09

Rzucanie inwektyw z trybuny nasiliło się od czasu, kiedy obrady zaczęły transmitować radio i telewizja, a posłowie poczuli się bezkarni w obrażaniu osób czy instytucji publicznych, licząc na poklask społeczny.

źródło: NKJP: Andrzej Chwalba (red.): Obyczaje w Polsce : od średniowiecza do czasów współczesnych : praca zbiorowa, 2004

Czyli teraz nazwanie kogoś komunistą już raczej nikogo nie obrazi? - Raczej nie. Czasami wprawdzie ktoś z prawicy próbuje jeszcze w taki sposób kogoś obrazić, ale na nikim ta inwektywa nie robi już wrażenia.

źródło: NKJP: Izabela Czuban: Kapciowy z siekierą, Gazeta Wrocławska, 2001-12-07

W inwektywach wykorzystuje się też często aspekt niedojrzałości, głupkowatości i infantylizmu („szczyl”, „szczaw”, smarkacz„) oraz złego pochodzenia (”bękart„, ”wylęganiec„, ”psubrat„).

źródło: NKJP: Mariusz Czubaj: Flądry, alfonsy, trąbochlaje, Polityka, 2001-03-10