złorzeczenie

Powiedzenie: „Żebyś cudze dzieci uczył” brzmi jak złorzeczenie wrogowi – życzymy mu trudu, który winien być nader przykry i długotrwały. Słuchając wypowiedzi niektórych nauczycieli, mam wrażenie, że owo złorzeczenie spełniło się u nich w całej mierze.

źródło: NKJP: Urszula Kłusek: Żebyś cudze dzieci uczył, Wychowawca, nr 154, 2005-10

[...] Jej złorzeczenia słychać było na całej ulicy. Spadała z nimi na każdego, czy chciał on słuchać, czy nie [...]: oto musi się zająć bękartem męża, bo jego własna matka, niech ją, sukę, piekło pochłonie, zechciała właśnie umrzeć sobie, ot tak, zostawiając bachora bez pieniędzy, bez krewnych, za to z adresem zapomnianego tatusia.

źródło: NKJP: Monika Piątkowska: Krakowska żałoba, 2006

Wszystkie złorzeczenia, które wraz z ludźmi wdzierały się do pociągu, jakby na mnie spadały, ponieważ siedziałem przy drzwiach [...]. - A niechby w to wszystko wreszcie jakiś piorun trzasł! [...].

źródło: NKJP: Wiesław Myśliwski: Traktat o łuskaniu fasoli, 2007