jęz.cecha polegająca na tym, że formy fleksyjne wyrazów są w nich zbudowane z rdzenia i większej liczby afiksów, z których każdy pełni tylko jedną funkcję
Termin językoznawczy, przez niektórych badaczy używany w zawężonym znaczeniu; szczegółów należy szukać w publikacjach specjalistycznych z zakresu językoznawstwa.
Mamy tu bowiem osobny 'przyrostek dla oznaczenia czasu (-/- : -/-), osobne formy dla oznaczenia rodzaju i liczby (zero, -a-, -o-, -i-, -y-) i osobne zakończenia osobowe (-m, -ś, -śmy, -ście), które się do nich niejako doklejają, na czym właściwie polega aglutynacyjność (zlepkowość) tych form.
źródło: Jan Tokarski: fleksja polska, 1973 (books.google.pl)