gregoriański

Wszystkie te gregoriańskie formacje zakonne zachowały do dziś ślady pierwotnej surowości życia, tak charakterystycznej dla eremitów XI w. Najbardziej to jest widoczne u kamedułów i kartuzów. Ich klasztory powstają zazwyczaj w miejscach oddalonych od ludzi, podobnie jak siedziby eremitów-pustelników.

źródło: NKJP: Daniel Olszewski: Dzieje chrześcijaństwa w zarysie, 1996

Reforma gregoriańska w XI w. była rewolucją odgórną. Sprowadzała się do skrajnej centralizacji, kodyfikacji, do upolitycznienia, militaryzacji i klerykalizacji Kościoła.

źródło: NKJP: Adam Krzemiński: Heretyk, kolega Ratzingera, Polityka, 2005-10-08

[...] na Henryku IV, zwolenniku świeckiej inwestytury biskupów i schizmatyku, spoczywała ciągle klątwa Grzegorza VII (papież Paschalis II, nieustępliwy kontynuator polityki gregoriańskiej, sakry i infuły udzielił bowiem Ottonowi dopiero 15 lipca 1106 roku w Anagni, mając - płonne, jak się miało zaraz pokazać - nadzieje na porozumienie z nowym władcą Rzeszy, Henrykiem V, synem i zarazem wrogiem Henryka IV).

źródło: NKJP: Zbigniew Mikołejko: Żywoty świętych poprawione, 2000