kolego - Wielki słownik języka polskiego PAN

forma zwrócenia się osoby dojrzałej wiekiem do chłopca lub młodego mężczyzny, wyrażająca protekcjonalny stosunek mówiącego

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Relacje międzyludzkie

określenia osób wchodzących w relacje międzyludzkie

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA FIZYCZNA

Określenia fizyczności człowieka

płeć

	- Ja... nie chcia... chciałam - wyjąkała. Wydawało się, że za chwilę wybuchnie płaczem. - Jeszcze ty, kolego. - Piotr spojrzał na syna. - Kto cię nauczył takich wyrażeń? źródło: NKJP: Mariusz Kaszyński: Martwe światło, 2009
	A co ty tu robisz, kolego? KAROL Ja... Przyszedłem cię przeprosić... Poprosić... źródło: NKJP: Dariusz Banek: Samo życie Odcinek 245, 2002
	Dopadłem go samego przy samochodzie. - Jak się nazywasz, kolego? - zapytałem. - Szeregowy Plichta, panie kapitanie. źródło: NKJP: Artur Baniewicz: Afrykanka, 2005
	- Przechodźcie, kolego - pchnął mnie mój milicjant. źródło: NKJP: Tadeusz Konwicki: Wniebowstąpienie, 2006
	- Kto utknie w windzie? - Franek nie dawał za wygraną. - Widzę, kolego, że za bardzo nie uważałeś. Jak to, kto? Ten znaleziony na przystanku słoń. źródło: NKJP: Tomasz Trojanowski: Uciekinierzy, 2008

część mowy: rzeczownik

Inne uwagi

Używany tylko W. lp

Od: kolega