pełnoletni - Wielki słownik języka polskiego PAN

taki, który osiągnął wiek, w którym uzyskuje się pełnię praw obywatelskich i prawnie odpowiada się za swoje czyny

Wyraz używany często w znaczeniu rzeczownikowym: pełnoletni człowiek.

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA FIZYCZNA

Bieg życia

dorastanie i dojrzałość

sprzeczne:

niepełnoletni

pełnoletni mężczyzna, człowiek; pełnoletnia dziewczyna, córka, osoba; młodzież; pełnoletnie dziecko; rodzeństwo; pełnoletni wychowankowie, uczniowie, mieszkańcy, obywatele

	Członkiem koła może być każdy pełnoletni obywatel korzystający z pełni praw obywatelskich [...]. źródło: NKJP: Stanisław Godlewski: Vademecum myśliwego, 1955
	[...] w kwietniu Zuzanna skończyła osiemnaście lat, stała się pełnoletnia i mogła osobiście wystąpić o zmianę nazwiska. źródło: NKJP: Maria Nurowska: Panny i wdowy: zdrada, 1991
	Chłopak [...] ma podobno 21 lat. Jest więc pełnoletni i powinien odpowiadać za swoje czyny [...]. źródło: NKJP: Telefoniczna Opinia Publiczna, Gazeta Wyborcza, 1992-07-06
	Czterech małolatów i jednego pełnoletniego mężczyznę zatrzymali funkcjonariusze Straży Miejskiej w Oświęcimiu na osiedlu Chemików. Wszyscy ozdabiali ściany budynków farbami w sprayu. [...] Przeciwko dorosłemu grafficiarzowi komenda straży skierowała wniosek o ukaranie do Sądu Grodzkiego w Oświęcimiu. Młodszymi wandalami zajmie się sąd dla nieletnich. źródło: NKJP: (wod): Straż kontra grafficiarze, Gazeta Krakowska, 2003-05-06

część mowy: przymiotnik

Stopień równy

Kalka niem. volljährig; zob. pełny, lato