miejscowy - Wielki słownik języka polskiego PAN

2.

taki, który urodził się, mieszka lub pełni określone funkcje w danej miejscowości lub na określonym obszarze

Używane często w znaczeniu ‘miejscowy mieszkaniec’.

CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE

Przynależność i podział terytorialny

typy terytoriów, podział administracyjny

miejscowe społeczeństwo, władze; miejscowa ludność; miejscowy artysta, klecha, ksiądz, kupiec, lekarz, nauczyciel, poeta, proboszcz, przewodnik; miejscowi pijaczkowie

	Celem strategicznym jest poprawa poziomu życia miejscowego społeczeństwa. źródło: NKJP: (ŁAG): Atuty i mankamenty gminy Przyszłość w turystyce, Gazeta Wrocławska, 1999
	Stojący na ołtarzu posąg wyrzeźbił miejscowy artysta. źródło: NKJP: Iwona Surmik: Ostatni smok, 2005
	Jak głosi ludowa legenda, zwyczaj ten powstał w czasie panowania Turków w Bułgarii, kiedy miejscowa ludność musiała zmagać się z problemem przymusowej islamizacji. źródło: NKJP: Bartłomiej Stolarczyk: Naucz ich, jak mają Cię traktować! Praktyczny podręcznik asertywności, 2010
	Żądania miejscowych nauczycieli pokryły się oczywiście z tymi przedstawionymi przez główny zarząd Związku Nauczycielstwa Polskiego. źródło: NKJP: (pp): 153 strajkujących nauczycieli, Tygodnik Tucholski, 2007
	To bardzo zwodnicze miejsce. Na szczęście jestem miejscowy i wiem, czym może się skończyć szarżowanie w tym miejscu, więc zwalniam. Gorzej z przyjezdnymi. źródło: NKJP: Magdalena Szczurek: Strach na czterech kółkach, Gazeta Krakowska, 2007-05-08

część mowy: przymiotnik

Stopień równy