-
2.
muz. element decydujący o brzmieniu utworu muzycznego, wynikający z zastosowania poszczególnych środków wykonawczych, takich jak łączenie dźwięków czy zestawianie instrumentów -
[kolorystyka] lub pot. [kolorystyka]
-
CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA
Działalność artystyczna człowieka
muzyka -
- kolorystyka współbrzmień
-
[...] Chopin odkrył duszę fortepianu. Jego kolorystykę, dynamikę, instrumentalizm - a więc, jakby przeczuwał fortepian przyszłości.
źródło: KWSJP: Krystyna Berwińska: Con Amore, 1976
[...] kompozytor wydobywa kolorystykę współbrzmień, stosując ich zdwojenia, zwłaszcza w partii organów, a także chóru.
źródło: KWSJP: Stanisław Dąbek: Twórczość mszalna kompozytorów polskich XX wieku: 1900-1995, 1996
Muzyka Niemena doskonale koresponduje z tym „obrazkiem poetyckim” - przez wewnętrzne ciepło i sentymentalny klimat. Kolorystykę utworu wzbogacają „iberyjskie” ozdobniki gitarowe Radziejewskiego
źródło: KWSJP: Roman Radoszewski: Czesław Niemen : kiedy się dziwić przestanę...: monografia artystyczna, 2004
Rozwój kolorystyki, wiążący się z przywiązywaniem wagi do brzmienia dzieła muzycznego, rozpoczyna się od klasycyzmu.
źródło: Internet
-
część mowy: rzeczownik
rodzaj gramatyczny: ż
liczba pojedyncza liczba mnoga M. kolorystyka
kolorystyki
D. kolorystyki
kolorystyk
C. kolorystyce
kolorystykom
B. kolorystykę
kolorystyki
N. kolorystyką
kolorystykami
Ms. kolorystyce
kolorystykach
W. kolorystyko
kolorystyki
-
+ kolorystyka + CZEGO -
Zob. kolorysta , kolor