orędownik - Wielki słownik języka polskiego PAN

1.

książk. osoba popierająca jakąś ideę lub inną osobę i występująca w jej obronie lub na jej rzecz

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Relacje międzyludzkie

określenia osób wchodzących w relacje międzyludzkie

CZŁOWIEK JAKO ISTOTA PSYCHICZNA

Ocena i wartościowanie

wola, postawy, nastawienie człowieka wobec świata i życia

główny; najlepszy; wielki; niestrudzony, nieugięty; gorący, zagorzały, zdecydowany, żarliwy; święty orędownik
orędownik jakiejś idei, sprawy, teorii, ustawy; reform, zmian; budowy, utworzenia czegoś; walki z czymś, pokoju, prawdy, wolności; demokracji; pojednania; zdrowego stylu życia; zjednoczonej Europy
orędownik u Boga
zwolennik i orędownik
być orędownikiem

	Wielkim orędownikiem zjednoczonej Europy jest papież Jan Paweł II [...]. źródło: NKJP: Kościół i wspólna Europa, Gazeta Wyborcza, 1997-04-07
	Jedni naukowcy wskazują, iż wyborcy decydują się głosować na danego kandydata (lub partię) właśnie dlatego, że widzą w nim orędownika tych samych rozwiązań politycznych, za jakimi sami optują. źródło: NKJP: Radosław Markowski: Jak daleko są, jak blisko, Gazeta Wyborcza, 1995-08-23
	[...] amerykańscy ekolodzy i naukowcy należą do najgorętszych orędowników ocalenia zagrożonego obszaru Amazonii. źródło: NKJP: Olgierd Budrewicz: Piekło w kolorach, 1997
	[...] z inicjatywy Filipczaka powstał nasz miesięcznik i on był głównym orędownikiem mojej propozycji, aby ciebie zaprosić do stałej współpracy [...]. źródło: NKJP: Wiesław Paweł Szymański: Niedźwiedź w katedrze, 1981
	Byli więc święci Apostołowie opiekunami urodzaju, orędownikami rolników i pasterzy, a ich święto porą wróżb dotyczących pogody i wzrostu roślin. źródło: NKJP: Urszula Janicka-Krzywda: Pod opieką świętych Apostołów, Wychowawca, 2002-06

część mowy: rzeczownik

rodzaj gramatyczny: m1

+

orędownik

+

CZEGO/KOGO