absolwent - Wielki słownik języka polskiego PAN

1.

osoba, która ukończyła szkołę, uczelnię wyższą lub kurs

CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE

Edukacja i oświata

bezrobotny, młody, najlepszy, najzdolniejszy, niedoszły, tegoroczny, ubiegłoroczny, wybitny, wykształcony, zeszłoroczny absolwent
absolwent jakiegoś rocznika; akademii, gimnazjum, instytutu, klasy, konserwatorium, jakiegoś kursu, liceum, politechniki, studium, studiów podyplomowych, szkoły, technikum, (prestiżowej, renomowanej...) uczelni, uniwersytetu, jakiegoś wydziału, zawodówki; anglistyki, dziennikarstwa, geografii, ekonomii, elektroniki, filologii, filozofii, informatyki, jakiegoś kierunku, kulturoznawstwa, leśnictwa, matematyki, medycyny, pedagogiki, politologii, polonistyki, prawa, psychologii, zarządzania; AWF-u, filmówki, Harvardu, Oxfordu, SGH, Sorbony, UMK, UW
studenci i absolwenci
bal, pożegnanie, spotkanie, zjazd, zlot; aktywizacja, los; stowarzyszenie absolwentów
poszukiwać, rekrutować absolwentów czegoś
kształcić, przyjmować, szkolić, zapraszać, zatrudniać absolwentów
świeżo upieczony absolwent

	Nie musisz być absolwentem politechniki, żeby zrozumieć tę analizę. źródło: NKJP: Konrad Drzymała: Narty. Poradnik bez kantów, 2009
	Wszyscy trzej są absolwentami renomowanego Wydziału Jazzu i Muzyki Rozrywkowej Akademii Muzycznej w Katowicach. źródło: NKJP: (red): Trio młode, trio M.O.cne, Dziennik Bałtycki, 2008-03-21
	Dopiero rozwój zawodowy absolwentów i badania prowadzone na tej podstawie dadzą rzetelny obraz uczelni wyższych. źródło: NKJP: Okiem pracodawcy, Polityka, 2000-04-29
	- Proszę pana - odparł profesor - po absolwentach École Polytechnique spodziewamy się, że będą kierować tym krajem. źródło: NKJP: Andrzej Krzywicki: Diabelski młyn, 2005

część mowy: rzeczownik

rodzaj gramatyczny: m1

+

absolwent

+

CZEGO

niem. Absolvent

z łac. absolvens 'zamykający, rozwiązujący, kończący'