igrzec

Tam, gdzie pojawiło się zapotrzebowanie na zabawę i rozrywkę, nie mogło zabraknąć ludzi ściśle z nimi związanych, tzw. ludzi rozrywki. Początkowo byli to wyłącznie gądkowie, igrce, kuglarze, wiły (łac. ioculatores, histriones), którzy wędrując po kraju, występowali we wsiach, na dworach, w miastach.

źródło: NKJP: Andrzej Chwalba (red.): Obyczaje w Polsce : od średniowiecza do czasów współczesnych, 2004

W XVI-wiecznym teatrze polskim [...] specjalną grupę stanowią ludowo-religijne misteria grane przez igrców - wagantów w czasie różnych świąt w kościołach, czy na cmentarzach gwoli uciechy i zbudowania wiernych.

źródło: Internet: e-teatr.pl

Wozy konne z aprowizacją dla rycerstwa walczącego pod Grunwaldem w otoczeniu kupców, igrców, szczudlarzy i grajków wjechały w sobotę na krakowski Rynek.

źródło: Internet: dzieje.pl

W 1237 r. igrzec Jurek zapisał wieś klasztorowi, z czego wynika, że zawód igrca, dobrze znany ze stosunków ruskich, nie tylko w Polsce istniał, ale mógł być popłatny.

źródło: Stanisław Urbańczyk: Prace z dziejów języka polskiego, 1979. (zhjp.amu.edu.pl)