obedrzeć - Wielki słownik języka polskiego PAN

2.

zabrać komuś jego mienie

CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE

Finanse

czynności, przedmioty związane z pieniędzmi

CZŁOWIEK W SPOŁECZEŃSTWIE

Zasady współżycia społecznego

zachowania i wyrażenia nieakceptowane społecznie

	Ktoś napadł i obdarł Walonów, gwarków ze złotostockiej kopalni. źródło: NKJP: Andrzej Sapkowski: Narrenturm, 2002
	[...] dzika banda obdarła go z płaszcza, pourywała wszystkie guziki u koszuli, zabrała jeden but i skrępowała dłonie szalikiem. źródło: NKJP: Dagmara Półtorak: Tak trudno być mną!, 2010
	Obedrą nas ze wszystkiego, co mamy, jak szarańcza. źródło: NKJP: 1632, Esensja, nr 02 (LIV), 2006
	- Jak jeszcze raz nazwiesz mnie dziwką, to obedrę cię z tego futra, ty wstrętny smarkaczu! źródło: NKJP: Ewa Białołęcka: Naznaczeni błękitem. Kamień na szczycie. Kroniki Drugiego Kręgu. Księga I. cz 1, 2005

część mowy: czasownik

aspekt: dokonany

Tryb oznajmujący

Czas przyszły

Czas przeszły

bezosobnik: obdarto

Tryb rozkazujący

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
1 os.		obedrzyjmy
2 os.	obedrzyj	obedrzyjcie

Tryb warunkowy

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	obdarłbym bym obdarł	obdarłabym bym obdarła	obdarłobym bym obdarło	obdarlibyśmy byśmy obdarli	obdarłybyśmy byśmy obdarły
2 os.	obdarłbyś byś obdarł	obdarłabyś byś obdarła	obdarłobyś byś obdarło	obdarlibyście byście obdarli	obdarłybyście byście obdarły
3 os.	obdarłby by obdarł	obdarłaby by obdarła	obdarłoby by obdarło	obdarliby by obdarli	obdarłyby by obdarły

bezosobnik: obdarto by

bezokolicznik: obedrzeć

imiesłów przysłówkowy uprzedni: obdarłszy

gerundium: obdarcie

rodzaj gramatyczny: dk

imiesłów przymiotnikowy bierny: obdarty

+

obedrzeć

+

KOGO + (z CZEGO)