zahulać - Wielki słownik języka polskiego PAN

3.

powiać przez pewien czas z dużą siłą

CZŁOWIEK I PRZYRODA

Pogoda

zjawiska atmosferyczne

Porywisty wschodni wicher położył suche trzciny, białymi grzywaczami zahulał po powierzchni rozlewiska.

źródło: NKJP: Andrzej Sapkowski, Wieża Jaskółki, 1997

część mowy: czasownik

aspekt: dokonany

Tryb oznajmujący

Czas przyszły

Czas przeszły

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	zahulałem +(e)m zahulał	zahulałam +(e)m zahulała	zahulałom +(e)m zahulało	zahulaliśmy +(e)śmy zahulali	zahulałyśmy +(e)śmy zahulały
2 os.	zahulałeś +(e)ś zahulał	zahulałaś +(e)ś zahulała	zahulałoś +(e)ś zahulało	zahulaliście +(e)ście zahulali	zahulałyście +(e)ście zahulały
3 os.	zahulał	zahulała	zahulało	zahulali	zahulały

bezosobnik: zahulano

Tryb rozkazujący

	liczba pojedyncza	liczba mnoga
1 os.		zahulajmy
2 os.	zahulaj	zahulajcie

Tryb warunkowy

	liczba pojedyncza			liczba mnoga
	m	ż	n	mo	-mo
1 os.	zahulałbym bym zahulał	zahulałabym bym zahulała	zahulałobym bym zahulało	zahulalibyśmy byśmy zahulali	zahulałybyśmy byśmy zahulały
2 os.	zahulałbyś byś zahulał	zahulałabyś byś zahulała	zahulałobyś byś zahulało	zahulalibyście byście zahulali	zahulałybyście byście zahulały
3 os.	zahulałby by zahulał	zahulałaby by zahulała	zahulałoby by zahulało	zahulaliby by zahulali	zahulałyby by zahulały

bezosobnik: zahulano by

bezokolicznik: zahulać

imiesłów przysłówkowy uprzedni: zahulawszy

gerundium: zahulanie

rodzaj gramatyczny: dk